E-pad ma yaouankiz, eme Fañch Ar Manac'h, mevel e Keramborn, on bet sot gant ar c'hoari c'hartoù
Dans ma jeunesse, dit Fañch Ar Manac'h, valet a Keramborn, j'étais fou de jeux de cartes
hag e raen ul leviad mat a hent diouzh an abardaez, goude koan, 'benn en em gavout gant c'hoarierien,
et je faisais une bonne lieue de chemin le soir, après dîner, jusqu'à ce que je me trouve avec des joueurs,
forzh pegen skuizh e vezen. Bremañ, ne ran ket van ken ha n'afen ket memes betek penn ar porzh.
peu importe la fatigue que c'était. Maintenant, je n'y fais plus attention, et je n'irais même pas jusqu'au bout de la cour.
Un nozvezh e oan o tistreiñ d'ar gêr goude bezañ bet evit ur pante e Kerarhant vihan.
Une nuit je revenais à la maison après une partie au petit Kerahant.
E Kerarhant vras e oan o chom ha ne oa nemet ur prad hag ur c'hoad bihan derv ha pin stank ganin da dreuziñ,
J'habitais au grand Kerarhant et je n'avais rien qu'une prairie et un petit bois de chêne et de pin épais à traverser,
koad an hoper-noz a vez graet dioutañ. Bras a-walc'h e oa ar prad, kaji heñvel deuzh Prad Bras Keramborn.
le bois des "crieurs de nuit" on l'appelait. La prairie était assez grande, quasi identique à Prad Bras Keramborn.
War-dro dek eur pe dek eur hanter e oa achuet ar c'hoari, ne oa ket gwall diwezhat.
Autour de dix heures dix heures et demies la partie était finie, c'était pas bien tard.
E penn ar c'hoad , e oa klevet ganin ur hopadenn, en em c'hichen. Hep ober evezh e oan aet gant ma hent,
Au bout du bois, j'ai entendu un cri, près de moi. Sans faire attention, j'ai parcouru mon chemin,
met e penn all ar c'hoad, pa oan en em gavet er prad, em boa klevet ur hopadenn all, kreñvoc'h c"hoazh, tostoc'h diouzhin.
mais à l'autre bout du bois, quand je me suis retrouvé dans la prairie, j'ai entendu un autre cri, plus fort encore, plus près de moi.
N'on ket gwall aonik met welloc'h 'vefe bet din bezañ e-barzh ma gwele, er gêr.
Je n'avais pas vraiment peur mais ça aurait été mieux pour moi d'être dans mon lit à la maison.
Dalc'het e oan da vale ha, war hanter ar prad, ur hopadenn all c'hoazh, kreñvoc'h ha tostoc"h, ken ma soñje din-me e oa o tispenn ma roudoù.
Je continuais de marcher et, à la moitié de la prairie, un autre cri encore, plus fort et plus près, alors j'ai pensé que ça suivait mes traces.
Distroet e oan hep gwelout netra ; met ar youc'hadennoù a veze klevet bremañ aliesoc'h pep munutenn hag ordin kreñvoc'h kreñvañ.
Je me suis retourné sans rien voir ; mais les cris s'entendaient maintenant plus souvent, chaque minute et de plus en plus fort.
Neuze e oa kroget an aon ha me da redek. Dont a rae ar youc'hadennoù d'am heul tostoc'h ha skiltroc'h, ken ma oa kignet ma divskouarn.
Alors j'ai commencé à avoir peur et à courir. les cris venaient à ma suite plus près et plus perçants, jusqu'à m'écorcher les oreilles.
En em gavet e oan erfin dirak dor ar marchosi lec'h ma oa ma gwele, ha pa oan o vont e-barzh,
Je me suis retrouvé enfin devant la porte de l'écurie où était mon lit, et quand j'entrais dans le lit
e tarzhas youc'hadenn dizehan an hoper-noz a santen a-rez ma botoù, krenvoc'h eget tout ar re all,
éclata le cri incessant du "crieur de nuit" que je sentais au ras de mes chaussures, plus fort que tous les autres,
ken ma soñjas din e oa tout al lojeiz tro dro ar porzh diskogell hag o vont da gouezhañ en o foull.
alors je me dis que c'était tous les logements autour de la cour qui s'ébranlaient et qu'ils allaient tomber en ruine.
Straket e oa an nor ha morailhet hag aet e oan en em gwele heñvel deuzh un den marv.
La porte était claquée et verrouillée et je suis mis au lit tel un mort.
Klevet e oa bet alies ganin-me an hoper-noz pa saven e-kreiz an noz evit ober war-dro ar c'hezeg,
Souvent j'ai entendu le "crieur de nuit" quand je montais au milieu de la nuit m'occuper des chevaux,
met ne 'moa ket bet graet van dioutañ peogwir e oa chomet er c'hoad ha ne oa ket bet deut war ma lerc'h.
mais je n'y avais pas fait attention parcequ'il restait dans le bois et ne me suivait pas.
Erwan, ma breur, ivez a oa bet redet war e-lec'h un nozvezh pa oa diwezhat o retorn ur pante
Yves, mon frère, a aussi été poursuivi une nuit qu'il rentrait tard d'une fête
(ur fest gwadigennoù, a gav din). Aet e oa d'ar red ken na findaon dialan ha, peogwir, o tremen e-tal ur c'hraou-ejen
(une fête du boudin, je crois ). Il était à courir jusqu'à bout de souffle et puisqu'il passait devant une étable
ha ne oa ket dor digor ebet, e vountas a-dreuz-penn war an torchad plouz a stouve un tamm prenestr izel
qui n'avait pas de porte ouverte, il poussa de côté sur une touffe de paille qui bouchait un peu une fenêtre basse
hag e kouezhas er c'hraou lec'h ma oa aet da guzh dindan kof un ejen. Darbet a oa dezhañ bezañ trelatet.
et tomba dans la stabulation se cacher sous le ventre d'un boeuf. Il était sur le point d'être fou.
Klevet e oa bet c'hoazh alies ganeomp, ma breur ha me, an hoper-noz, met hep bezañ bet heulier.
On avait déjà souvent entendu, mon frère et moi, un "crieur de nuit", mais sans être poursuivi.
Gwir eo ivez en em diwallomp eus tremen dre ar c'hoad, pa vez dispark an noz e kavomp gwelloc'h klask tro hir.
C'est vrai aussi que nous nous gardions de traverser le bois à la nuit tombante, nous trouvions mieux de chercher le grand tour.
François Marie Luzel (Fañch an Uhel) zo ganet e Plouaret e 1821.
Labouret en deus e Kemper en Ti-diellaoueg, e-lec’h e c’hellas beajiñ treuz Breizh ha dreist-holl e Tregor evit dastum Istorioù,
kontoù ha rimadelloù a-dost tudoù kozh (ex : Mac’harit Fulup deus Plunet) metoù holl.
Skrivagner e oa ivez ha embannas kalz levr e labour. Marv e Kemper e 1895.